"Siewca Wiatru" - Maja Lidia Kossakowska

Tytuł: „Siewca Wiatru”
Seria: „Anielskie zastępy”
Autor: Maja Lidia Kossakowska
Wydawnictwo: Fabryka Snów
Ocena: 6/10

„Myślisz, że jesteś gotowy umrzeć? Patrz mi w oczy, gdy do ciebie mówię! Pytałem, czy jesteś gotowy umrzeć za to, co kochasz i w co wierzysz. Bo my tak. I właśnie wybieramy się oddawać życie i krew za królestwo. Za takich jak ty, Tubiel. Za twoje lilie i róże. Za twój święty spokój. Ponieważ jesteśmy dostatecznie szaleni. Zastanów się dobrze, czy ty również. „

Maja Lida Kossakowska to jedna z niewielu kobiet na zdominowanym przez autorów płci męskiej świecie literatury fantasy. Jest Laureatką Nagrody im. Janusza A. Zajdla 2006 (ośmiokrotnie nominowana), Srebrnego Globu, Złotego Kota i Śląkfy. Debiutowała w roku 1997 w magazynie literackim „Fenix”. Liceum plastyczne, studia archeologiczne i wiele przeczytanych książek rozwinęły wyobraźnię pisarki sprawiając, że potrafi stworzyć świat i fabułę spójną, a jednocześnie bardzo bogatą. Pani Kossakowska jest bardzo dokładna w opisach i dba o każdy szczegół. Podziwiam ją za to, jednak mnie takie opisy często nużą. Przez to czytając „Siewcę Wiatru” wiele stron pominęłam.

„Bóg umarł - stwierdził filozof. A może odszedł? - zapytała pisarka. I postawiła BezPańskie anielskie zastępy w obliczu Armagedonu.”

Ten apokaliptyczny opis z tyłu opasłego tomu (ponad 600 stron + glosa) od razu przykuł moją uwagę. Świat tych porzuconych aniołów nie jest taki piękny i pobożny, jak go malują. Targają nimi namiętności, lubują się w różnych trunkach i używkach, klną na potęgę... Momentami bardziej przypominają swoim zachowaniem gang motocyklowy niż posłańców Pana. Czy poradzą sobie sami w walce z Antykreatorem?

Koncept i zarys historii jest świetny, jednak postacie... większość z nich wydawała mi się taka nijaka. Głównym bohaterem jest Daimon Frey, Abaddon, Anioł Zagłady w pierwszych rozdziałach był wspaniały. Przerażający wyrzutek, który jest twardy, pełen wad i złości. Niestety w książce musiał się pojawić wątek miłosny, który sprawił, że z tak fascynującego, mrocznego anioła, stał się... nudny i denerwujący! Cały czas tylko o swojej ukochanej i miłości. Aż się rzygać chciało.

Odnaleźć możemy w tej książce kilka bardzo interesujących postaci drugoplanowych, które od początku do końca przypadły mi do gustu. I jak zwykle w moim przypadku padło na tych złych, zbuntowanych aniołów z Głębi. Lucyfer, zwany potocznie Lampką, władca Głębi oraz jego przyjaciel Asmodeusz – właściciel domów publicznych i kasyn. Bardzo charyzmatyczni i inteligentni, a ten drugi swoim humorem od razu ujął moje serce.

Książka według mnie dobra, dlatego też taką ocenę dostała. Choć też nie do końca. Tak jak Daimon na początku był wspaniały, a później się pogorszył, tak samo książka. Początkowe rozdziały pochłaniałam, nie mogąc się oderwać. Chciałam tylko więcej i więcej, a gdy już to otrzymałam i zaczęłam się zbliżać do punktu kulminacyjnego – bitwy – pomijałam ogromne ilości opisów i przeżyć, które najnormalniej w świecie były nudne. Nowicjuszom w tym gatunku nie polecam, bo mogą się zrazić, ale jeśli ktoś "siedzi" z fantastyce już jakiś czas na spokojnie może po nią sięgnąć, bo w gruncie rzeczy na prawdę dobrze się czytało.