Książka nie taka straszna, czyli czytelnictwo wśród młodzieży.

Ostatnio na jakimś blogu natrafiłam na artykuł, w którym autor poruszał problem czytelnictwa, a właściwie jego braku, wśród młodego pokolenia. I o ile sam post był bardzo typowy, że jak już czytają to lektury i książka generalnie jest be i fu, tak komentarze mnie zszokowały. Pełno tam było historii, jak to w szkole czytających się nie rozumie, a nawet szydzi z nich. Nie wiem, czy ja może żyję w jakimś innym wszechświecie, w którym na nastolatka z książką patrzy się jak na każdego innego. Ba! Nawet z większym uznaniem czasami. Dobra, może i poziom czytelnictwa jest słaby. Ponoć statystyczny Polak czyta jedną książkę rocznie. Żyjemy w erze telewizji, internetu i durnych filmików o kotach, które potrafią zabrać nam nawet cały nasz wolny czas. Na 29 osób w mojej klasie czyta 8, a przynajmniej o tylu wiem. Pozostali tylko się uśmiechają, widząc nas z nosem w książce. Ile to razy usłyszałam "Ej, co czytasz?", a zaraz potem "Kurde, fajne to może być!". Jasne, powiedzonka pokroju "Nie udawaj, że umiesz czytać" też się zdarzają, jednak są to tylko i wyłącznie żarty. Takie pseudośmieszne, trochę chamskie odzywki są na porządku dziennym w klasie zdominowanej przez płeć brzydszą (nie ubliżam, bardzo Was lubię, Panowie). Taki ich charakter i pozostaje się tylko przyzwyczaić. 

Prawdą jest, że obecny kanon lektur szkolnych bardziej odrzuca niż zachęca. Sama niewiele z nich przeczytałam, bo wolałam sięgnąć po coś z własnej półki. Na palcach jednej ręki mogę wyliczyć przeczytane przeze mnie pozycje obowiązkowe w liceum. Dlaczego tak jest? Bo mało kogo tematyka tych książek interesuje. Rozumiem, że są pozycje "must read", bez których ani rusz. Tego jest jednak za dużo i w moim odczuciu wszystko jest na jedną modłę. Weźmy taki romantyzm. Mickiewicz, Mickiewicz, Mickiewicz, Mickiewicz, Mickiewicz.... A na koniec gdzieś Słowacki. Martyrologia narodu stała się moim wewnętrznym cierpieniem, a ból istnienia pojawiał się przy każdej kolejnej stronie. Wiem, pewnie nie jedna osoba krzyknie zaraz, że bluźnię. Nie tylko ja takie katusze przechodziłam przez cały okres omawiania tej epoki. Nagle jednak coś się stało. W ramach urozmaicenia dostaliśmy do przeczytania dwa albo trzy opowiadania Edgara Poe. Zakochałam się! Mroczne, tajemnicze, po prostu cudowne. Wiecie co się potem stało? Wiele osób (tych nieczytających!) sięgnęło po inne teksty tego autora z własnej nieprzymuszonej woli. Pointa mojego wywodu w tym akapicie jest taka, że brakuje w poznawanych przez nas książkach w okresie edukacji różnorodności. To ona rozbudziłaby ciekawość młodych ludzi i dała im możliwość odkrycia w literaturze tego dreszczyku emocji. 

Poziom czytelnictwa w Polsce jest.... dziwny. Tak, dziwny! Według najnowszych badań nasz rodak przeznacza średnio sześć i pół godziny tygodniowo na czytanie czegokolwiek, ale aż 61% z nas nie sięgnęło po żadną książkę w 2012 roku. Co zaskakujące na przeszkodzie nie stoi tutaj brak czasu i nadmiar obowiązków. Polacy czytają tym mniej, im są starsi, a większość kończy przygodę z lekturą wraz z opuszczeniem murów szkoły po raz ostatni. Paradoksalnie większość z tych osób widzi zalety czytania i uważa to za bardzo wartościowy sposób spędzenia czasu. Co raz rzadziej sięgamy po literaturę, a imprez i inicjatyw jej poświęconych jest co raz więcej. I gdzie tu sens? 

Sama nie wiem, co chciałam tym wywodem osiągnąć. Chyba musiałam po prostu przelać myśli na papier. Przecież i tak nic nie zmienię. Przynajmniej póki co ;). Na razie trzeba będzie się z tym pogodzić i w zaciszu pokoju stworzyć plan zmienienia świat.